Bardzo interesujący film. Pokazuje wiele ciekawych aspektów życia w Iranie...20 osobowe sale w domu opieki, pomysł jednodniowych małżeństw, żeby pomóc pacjentom zaspokoić ich potrzeby seksualne, uznanie przez rodzinę chorej psychnicznie córki/siostry za martwą, bardzo medyczny i dość niehumanitarne podejście do mieszkańców... Dość smutny obrazek, ale nie wzruszający. Ciekawe były ubrania noszone przez mieszkańców, dobre zdjęcia i muzyka. Oryginalny pomysł wplecenia autobiograficznej, intymnej historii reżyserki... Chociaż przyznam, że dość mnie zbulwersowało, że rozwiodła się z mężem, bo zachorował psychicznie... Film bardzo interesujący.
Przyjemność spędzenia 1,5 godziny w kinie w czasach zarazy - bezcenna... :)
