Jak na razie (6/13) najlepszy film festiwalu. Przede wszystkim urzeka cuuuuudowny, mglisty rytm filmu i delikatnie metaforyczny język skrótów i symboli. No i och treść! Brat bohaterki grający na soplach i nagrywający wszystkie dźwięki dookoła, matka wybitna pianistka, która rozpoczęła karierę w wieku 10 lat, psy zaprzęgowe i wiele wiele innych... No i ten szwedzki śnieg, wszędzie i ci ludzie żyjący w i na śniegu i wszelkie tego społeczne konsekwencje np. jak spędzają wolny czas robiąc pikniki na śniegu, kąpiąc się w przeręblach etc etc.
Piękna i mimo że bliska to nieprzyjemnie realistyczna (w znaczeniu reality show) nie historia o rodzinie, o miłości, o relacjach, a wszystko w kontekście umierania. Bardzo wzruszający, ale nie smutny i nieprzygniatający. Wspaniały, pełen smaku i taki dopieszczony w każdym calu.
Obowiązkowo trzeba zobaczyć.
